Bilal Yavuz
Diyarbakır Hikayeleri 1
KÖKLERİN GÖKLERİNDE
Üşümesin diye üzerini örttüğün birinin cenazesini kaldırmadan dünyayı anlayamazsın.
İçinde bir ömür, yarım kalmış bir konuşmanın hüznü vardı.
O Zilan anaydı, evlatlarının yetimi, canlarının öksüzü.
Tam 9 yavrusunu toprağa vermiş, paramparça bir yürek...
Ömrü Mardinkapı mezarlığında geçmiş bir matem çiçeği.
Dağların, taşların, ağaçların zikrini duyardı. Acıyla yoğrulmuş sabır aşı, evliya kılmıştı bağrını.
Dicle rüzgar olurdu asil ve zarif sükutuna. Rüzgar eşlik ederdi bu onurlu yangına.
Kalbini kurban vermişti kan davasına. Bir avuç toprak için yere düşen binlerce masum candan bir demet idi, Zilan'ın kara öyküsü.
Bir avuç dünya için birbirinin canını alan dedeler, miras bırakmıştı Zilan anaya o derin kederi.
Aşiretler toplumun güzide bahçeleriydi. Kardeşlerinin en olgunu olmalıydı aşiret beyleri dediğin... Kan davalarını körükleyen değil, ateşe su dökenler olmalıydı.
Gel gör ki aşiret beylerinin de kötüsü, çürüğü, canisi vardı. Bir bey şeytan gibi bir hayat sürünce, çevresi de katil sürüsüne dönüşebiliyordu.
Zilan ananın evini bir gecede bastılar. Bir hamlede döküldü mutluluğun, iyiliğin, güzelliğin kanı yere. Ruhlar ahlar gibi yükseldi göğe.
Tek bir yavrusu sağ kalmıştı. Onu da devlete verdi koruyabilmek için...
O çocuk bütün azmiyle okudu, gül gibi yetişti, yeşerdi, çiçeğe durdu.
Öğretmen oldu, binlerce barış çiçeği yeşertti.
Yılmadı, günü geldi mebus oldu. Memleketine barış mevsimini getirdi. Nice aşiret beylerini eğitti, nice kan davalarını bitirdi.
Zalimler koca bir ormanı yakar, buradan artık hayır gelmez sanırsın, sonra bir yağmur yağar, küçücük bir tohum filiz verir, o tohum işte umuttur, gün gelir o tohum şehirleri, bölgeleri, ülkeleri yeşertir.
Zilan ana gibi yiğitlerin yüreklerini sökseler de, gün gelir devran döner, bir gün mutlaka bir gözyaşı dahi bir bahçeyi büyütür, bahçeleri ormanlara dönüşür.
Bir ömür yaşanamayanları, söylenemeyenleri, büyüyemeyenleri büyüttü içinde.
Son evladı içindeki hasrete dönüştü, düşünü gerçekleştirdi.
En güzel intikam buydu, zulmün kökünü kurutmak.
Başka yiğit yürekler paramparça olmasın diye...
Bilal Yavuz
DİYE
Ateş bahçesinde nefesten bir gül
Açar da saçar Rahman diye diye
Ervahın dallarında inler gönül
Aşkın meşkinde Rahim diye diye
MUHAMMED SEZAİ KARAKOÇ
Muhammed Sezai Karakoç Üstadıma...
Mehmed Akifçe çıktın gecenin karşısına
Pusatın yüreğindi, cesaretin körfezi
Haykırdın serden geçip çağların vicdanına
Şimdi gökler hüzündür, yorgun düşmüş nice ruh
Daha da yalnızlaştık, şimdi daha da ıssız
Asrın bülbülü göçtü, gül bahçeleri yetim
Durdu kalp, durdu zaman, durdu derviş mevsimi
Çekildi aramızdan aşkın müezzinleri
Gittikçe daha ruhsuz bir cihana merhaba
Daha tatsız, daha renksiz, daha hissiz, kimsesiz
Hoşgeldin güz, elveda gençliğimiz, neşemiz
Elveda saf çocukluk, elveda masum mazi
Göçtü son akıncı da, hırslar kaldı başbaşa
Başladı matem çağı, geldi derin sessizlik
Güldün evliyalarca, yaşlanmadı gözlerin
Vardın Hazret-i Gül'e, nasib ola kevseri
Bir gün Hakk firdevsinde, Ya Nasib cümlemize
16.11.2021
NASA
Kozmonotlar sevişir o çılgın boşlukta
O siyah sessizlikte zihin çaresiz kuyu
Gözler ateş kesilmiş, vahşi çığlıklar, keskin pankartlarla
Venüs kuşları sarar şu ihtiyar geceyi
Durdu yürek, durdu zaman, durdu mekan, durdu aşk
Fahişe problemler, delişmen formüller hep sustu
Bilimin ışığında açan gökkuşağı yüzün
Uzay bahçesinde solmuş bir yıldıza savruldu
Sevişir kozmonotlar o çılgın boşlukta
O siyah sessizliğin çaresizliği yara
Ve siyah sessizliğin çaresizliği deva
İşte durulmayan uzay gemileri arasında
Yepyeni bir başlangıç her elveda
Ve bilge ruhlarında tek bir seda
Yelkenler fora bebeğim yelkenler fora
Bilal Yavuz
Sözler 3
Bir göze bir gönüle koskoca alem sığar da, şu büyük enginlikte kendimizi hapsederiz kendimize hep boşu boşuna, neyiz ki biz, bir benlikten bile geçmemekteyiz, yazık...
Bilal Yavuz
KIYAMET MARŞI
Dinimiz, devletimiz ve milletimiz İslam
Yurdumuz, ocağımız, selametimiz iman
Mazimiz, ikbalimiz, töremizdir vurulan
Gel merhem ol kanayan kardeşliğimize can
Akif'in, Sezai'nin, Seyyid'in hizasından
Said'in fezasından, Bilal'in kozasından
Ta asırları aşan bir çağrıdır bu yanan
Roma'nın, Vatikan'ın, kahrın bağrına saplan
Siyon küfrün boynunda bir sayha ol urgandan
Sırtlan meşalemizi, sevda ol tüt dağlardan
Dalgalan nur kevsere kadar dinme dalgalan
Mahşeri kıyamet ol zulmün canında kopan
Gel merhem ol kanayan kardeşliğimize can
Mazimiz, ikbalimiz, töremizdir vurulan
Yurdumuz, ocağımız, selametimiz iman
Dinimiz, devletimiz, milletimizdir İslam
UZUN ÇAĞRI
Açıların hacimlerle ahenkli dansında
Gözler şiirler gibi dökülür birbirine
Dilsiz dervişler sarar yorgun sokaklarını
Yaraya merhem gibi
Toprağa yağmur gibi
Ezanlar dalgalanır yüreklerin göğünde
Zikir ehli canlarda ilahi sırrın hasadı
Bir nazar eyle ruhumuza çiçeklensin ey
Uçsuz denizler bile
Kevser'ine hasretlik
Işıklarda uçuşan külümüze bir nefes
Bir gülüş ver sahralar bahçelere dönüşsün
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)