Bilal Yavuz
Diyarbakır Hikayeleri 1
KÖKLERİN GÖKLERİNDE
Üşümesin diye üzerini örttüğün birinin cenazesini kaldırmadan dünyayı anlayamazsın.
İçinde bir ömür, yarım kalmış bir konuşmanın hüznü vardı.
O Zilan anaydı, evlatlarının yetimi, canlarının öksüzü.
Tam 9 yavrusunu toprağa vermiş, paramparça bir yürek...
Ömrü Mardinkapı mezarlığında geçmiş bir matem çiçeği.
Dağların, taşların, ağaçların zikrini duyardı. Acıyla yoğrulmuş sabır aşı, evliya kılmıştı bağrını.
Dicle rüzgar olurdu asil ve zarif sükutuna. Rüzgar eşlik ederdi bu onurlu yangına.
Kalbini kurban vermişti kan davasına. Bir avuç toprak için yere düşen binlerce masum candan bir demet idi, Zilan'ın kara öyküsü.
Bir avuç dünya için birbirinin canını alan dedeler, miras bırakmıştı Zilan anaya o derin kederi.
Aşiretler toplumun güzide bahçeleriydi. Kardeşlerinin en olgunu olmalıydı aşiret beyleri dediğin... Kan davalarını körükleyen değil, ateşe su dökenler olmalıydı.
Gel gör ki aşiret beylerinin de kötüsü, çürüğü, canisi vardı. Bir bey şeytan gibi bir hayat sürünce, çevresi de katil sürüsüne dönüşebiliyordu.
Zilan ananın evini bir gecede bastılar. Bir hamlede döküldü mutluluğun, iyiliğin, güzelliğin kanı yere. Ruhlar ahlar gibi yükseldi göğe.
Tek bir yavrusu sağ kalmıştı. Onu da devlete verdi koruyabilmek için...
O çocuk bütün azmiyle okudu, gül gibi yetişti, yeşerdi, çiçeğe durdu.
Öğretmen oldu, binlerce barış çiçeği yeşertti.
Yılmadı, günü geldi mebus oldu. Memleketine barış mevsimini getirdi. Nice aşiret beylerini eğitti, nice kan davalarını bitirdi.
Zalimler koca bir ormanı yakar, buradan artık hayır gelmez sanırsın, sonra bir yağmur yağar, küçücük bir tohum filiz verir, o tohum işte umuttur, gün gelir o tohum şehirleri, bölgeleri, ülkeleri yeşertir.
Zilan ana gibi yiğitlerin yüreklerini sökseler de, gün gelir devran döner, bir gün mutlaka bir gözyaşı dahi bir bahçeyi büyütür, bahçeleri ormanlara dönüşür.
Bir ömür yaşanamayanları, söylenemeyenleri, büyüyemeyenleri büyüttü içinde.
Son evladı içindeki hasrete dönüştü, düşünü gerçekleştirdi.
En güzel intikam buydu, zulmün kökünü kurutmak.
Başka yiğit yürekler paramparça olmasın diye...
Bilal Yavuz
DİYE
Ateş bahçesinde nefesten bir gül
Açar da saçar Rahman diye diye
Ervahın dallarında inler gönül
Aşkın meşkinde Rahim diye diye
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)