Zaman ki; yuvasıdır ömürlerin, yaşananların ve yaşanamayanların, söylenenlerin ve söylenemeyenlerin, seslerin ve sessizliklerin…
Zaman ki, kadim dostudur mekanın, cismin, ruhun, anlamın. Zamansızlığa sırlı bir menzil…
Zamana meydan okunmaz, meydan okuduğunu sanırsın. Üfleye üfleye kemirir ervahı, fizikleri, yaşam habbelerini.
Zaman ki, sen ona ve o sana yol, sen ona ve o sana yolcu. Birbirinizde yaşlanır, birbirinizde olgunlaşırsınız.
İnsan, vaktin oğlu. İnsan, çağının ağı. İnsan, müddetin iddeti. İnsan, nisyan. İnsan, umut. İnsan, eriyiş. İnsan, kum saati, kalb saati, can saati.
Zaman insanda, insan zamanda girift... Birbirinde uyuyan acı bilmece…
Zaman, kıymeti bilinmez nimet… Zaman, definenin kalbindeki çetin hazine…
Ne zamana dek böyle sürecek? Neden izin veririz boş karakterlerin onu bizden çalmasına. Varlığında bir kez nasib olan müddetinin ziyanına razı olma.
Zamanı sev, o kendisini seven sadıklarına aşıktır. Emekçilerine mükafatlar saklamaktadır.
Kendi zamanının ötesine geçen unutulmazlar, onun sınıfının en çalışkanlarıdır. Zamanın denizinde damla ol, zamanın damlasında derya.
Ziya Osman Saba’nın dediği gibi:
“Geçiyor beklenen günler,
Geçiyor gelmeyen günler.”
Kudretullah’ın akılları hayrette bırakan zaman fezasına yıldız ol, onu israf etme. Zamanın erittiklerinden olma, öğüttüklerinden ol.
Bilal YAVUZ