Ben sende en fazla çocukluğu sevdim
Çocukçaydı bakışların, gülüşlerin
Yağmurlar yağınca koşmaya başlardın
Bir kelebek ezilse oturur ağlardın
İncecik kuğu boynu bileklerin vardı
Endamın suya inen ceylanlardı
Ben sende en fazla çocukluğu sevdim
Yüreğin gönlüme gizemli ormanlardı
Korkmadım hiç ürkmedim hiç çekinmedim
Gecelerde bağrında kaybolmaktan
Susadıkça susadım sana usanmadım
Sevgimiz karanlığa yıldızlardı
Birbirimizde derin kuyulardık
Mehtapta ışıl ışıl sularımız
Ben sende en fazla çocukluğu sevdim
Titrerdin hüzünlerde sanki serçeler
Tavşanlar ürkmezdi masumca ellerinden
Çiçekli güzellikler serin örgülerinde
Ötüşürdü sevdayı, baharı, filizleri
Gözlerin gözlerime memleket
Sevincin sevincime saltanattı
Ben sende en fazla çocukluğu sevdim
Çocukluğumu alır fırlatırdı göklere
Uçurtmalar gibiydik birbirine oyalı
Bu mavi kördüğüm çözülmemeli
Ellerin ellerimle tutuşmadığı bahçe
Soğuktan alev alev uçurumlardı
Ben sende en fazla çocukluğu sevdim
Sen bende en fazla çocukluğumu
Uçuşan çocuklar hep şarkımızı söylesin
Biz bizde en fazla çocukluğu sevdik
Biz ancak bizdeyken hep çocukluk
İçimde içerin rûberû çocukluklar
İçinde içerim demâdem çocukçalar